Aangekomen met bijna niks. En nu al rijk
AFGELOPEN ZONDAG 16 MAART verhuisd naar Kamilari, een klein dorpje in het zuiden van Kreta. Altijd spannend na 5 weken gebivakkeerd te hebben in een klein appartementje in het ‘Noorden’. We zijn geëmigreerd.
We hebben in een jaar tijd ons huis verkocht, een grote boerderij (zonder dieren), dit teruggebracht tot een garagebox en een kleine container voor onze kleren. We hebben drie dozen laten opsturen met spullen en twee grote en twee kleine koffers. Dat moet nu mee. Van noord naar zuid,
Hoe krijgen we dit allemaal in onze gehuurde Fiat Panda? Hoe sjouwen we dit al die trappetjes af naar beneden? En daar kwam onze grote hulp.
Twee nieuw gemaakte Griekse vrienden boden aan om ons te helpen verhuizen, met hun grote truck. Wauw, wat een lief aanbod! Zo ging het allemaal heel snel. Ook hebben ze alles uitgeladen in ons nieuwe verblijf , een paradijsje in Kamilari. Samen een geïmproviseerde maaltijd gegeten en toen:..genieten, aankomen en verkennen.
Ik wil altijd weten waar ik ben. Dus heb ik door het dorpje gelopen en de volgende dag de omgeving verkend. Langs ‘ons huis’ loopt een weggetje, met allemaal olijfbomen. Tussen die bomen zag ik twee sinaasappelbomen. Er lagen al wat sinaasappels onder de boom, helemaal rijp en gaaf. Ik kon het niet laten om ze op te rapen en mee te nemen. Verderop een naaldboom met afgevallen, kurkdroge dennenappels. Dat was nou nét wat ik nodig had om het haardvuur aan te krijgen!
Ja ja: ook op Kreta is het in maart ‘s avonds fris. Vandaar.
Helemaal verguld van de rijkdom die de natuur je kan geven, - als je er oog voor hebt - liep ik weer naar huis. In mijn linkerooghoek zag ik ergens midden in de wei een ruïne staan.
Een ruïne!
Daar ging mijn hartje van kloppen en sloeg mijn fantasie op hol. Wat houd ik toch van ruïnes.. Vergane glorie, wie heeft hier gewoond, hoe lang staat het al leeg, is het te koop?
Toen ik in bed lag dacht ik: daar ga ik morgen even heen.